نقد و بررسی تفاوت شرایط عمومی پیمان ایران با شرایط قراردادهای بین المللی

دعاوی تأخیرات بخش غیرقابل اجتنابی از فرایند ساخت محسوب می شوند. کارفرمایان در پی بهره برداری به موقع از پروژه های ساخت هستند تا انتفاع شان از سرمایه گذاری انجام شده به تعویق نیافتد، از طرفی پیمانکاران نیز پیشنهاد قیمت خود را با فرض تکمیل کارها در دوره ی معینی از زمان ارائه می کنند و اگر این دوره ی زمانی طولانی تر شود، هزینه های آن ها نیز افزایش می یابد. اما با توجه به ماهیت پروژه های ساخت و مواجهه با رویدادها و شرایط غیرقابل پیش بینی و یا قصور عوامل ساخت، پروژه ها با تأخیرات روبه رو می شوند؛ لذا با توجه به اهمیت زمان و هزینه برای هریک از طرفین، طرح ادعاهای مالی برای جبران خسارت ها قابل انتظار است. هدف کلی این نوشتار، بحث و مقایسه ی مفاد جبران خسارت ناشی از تأخیرات در شرایط عمومی پیمان و شرایط قراردادهای بین المللی (j c t پانویس{j o i n t c o n t r a c t s t r i b u n a l (j c t)}، i c e پانویس{i n s t i t u t i o n o f c i v i l e n g i n e e r i n g (i c e)}و فیدیک) است. این نوشتار به طورخاص به کاستی های شرایط عمومی پیمان از دیدگاه جبران خسارت ناشی از تأخیرات می پردازد.